Dyfuzja pary
Istniejące różnice temperatur w konstrukcjach dachowych i ściennych ze spadkami temperatur odpowiednio:
- w lecie: z zewnątrz do wewnątrz
- w zimie: od wewnątrz na zewnątrz
powodują samoczynne dążenie do wyrównywania temperatury od wyższego do niższego poziomu.
W środkowej Europie oznacza to, że w większości miesięcy w roku ciepło odpływa z wnętrz budynków na zewnątrz.
Materiały budowlane składające się na warstwy budowlane konstrukcji dachowej lub ściennej stanowią dla tego odpływu energii w formie ciepła i dyfuzji powietrza oraz wilgoci różne opory. Odpływ ciepła podawany jest wartością wyliczeniową λλ (W/m x K). Oznacza on ilość ciepła, która przepływa w ciągu godziny przez 1 m² warstwy materiału o grubości 1m, gdy różnica temperatur między oboma powierzchniami wynosi 1 ºK. Szczegółowe dane zawiera norma DIN 4108 i rozporządzenie o oszczędzaniu energii w aktualnie obowiązującej formie.
Towarzysząco do opisanego przejścia ciepła przez elementy budowlane dokonuje się dyfuzja powietrza i wilgoci, jeśli nie zapobiegnie się jej poprzez działania konstrukcyjne. Przez fakt, że powietrze zależnie od temperatury zawierać i transportować może więcej lub mniej wilgoci w formie pary wodnej, występuje w naszych budynkach przez większą część roku fenomen wyższej temperatury wnętrz z wyższym ciśnieniem pary wodnej oraz niższej temperatury zewnętrznej z niższym ciśnieniem pary wodnej na zewnątrz. Ta różnica ciśnień wyzwala samoczynne dążenie do wyrównywania się z wnętrza na zewnątrz podobnie jak ma to miejsce w przypadku temperatury. Do przejście dyfuzyjne wody w formie gazowej przez warstwy budowlane daje zagrożenie zbyt mocnego wychłodzenia się w zewnętrznych warstwach budowlanych środka transportu, którym jest powietrze. Pociąga to za sobą wydzielanie się rosy wodnej oraz zawilgocenia części budowli. Problematykę należy podejmować poprzez odpowiednie konstruktywne rozwiązania. Szczegółowe dane zawarte są w normie DIN 4108 oraz w rozporządzeniu o oszczędzaniu energii w aktualnie obowiązującej formie.
